wie ben ik?

Deze titel slaat niet alleen op een redelijk populair tv-programma uit de jaren '90, maar geeft ook aan dat ik hier iets over mezelf zal proberen te vertellen. Voor degenen die dat niet weten, mijn naam is Patrick en ik ben geboren in het staartje van de jaren '70. Om precies te zijn zag ik in oktober 1979 het eerste levenslicht in het pittoreske IJmuiden. Voor wie IJmuiden niet kent, zal ik dat even kort proberen te omschrijven. Want er is een plekje in Nederland, waar de ochtenddauw, de opgaande zon, het fluiten van de vogels, een prachtig bos met heerlijk geurende bloemen en een fenomenaal uitzicht, prachtige karakteristieke huisjes en vrolijke mensen, zin geven aan het leven en er voor zorgen dat je fluitend aan je dag begint. Welnu... 250 kilometer noordelijker ligt dan dus IJmuiden! De eerste tien jaar van mijn leven was mijn uitzicht dan ook niet veel meer dan een walmende vissershaven, vergane visafslag en de gifbrakende pijpen van de Hoogovens. Rond 1989 verhuisde ons gezin naar Velserbroek, wat opzich niet veel verbetering was. Want een vrij nieuwe nieuwbouwwijk straalt nou meestal ook niet uit van sfeer en knussigheid. Op mijn achttiende ben ik dan ook bijna letterlijk gevlucht naar Haarlem en kreeg een appartementje in de toenmalige zusterflat van het ziekenhuis. Vanaf die tijd begon de grote omzwerving en heb ik ondermeer geprobeerd om in Amsterdam en Almere mijn plekje te vinden. Dat dit geen groot succes was, blijkt wel dat ik inmiddels sinds 2002 Haarlem weer mijn veilige thuishaven mag noemen. Vanuit mijn eigen rustige plekje in het uiterste puntje van Haarlem, probeer ik tegenwoordig mijn dagen te slijten.

Dat ik eigenlijk best wel een beetje bijzonder was in doen en laten, blijkt eigenlijk een beetje in mijn kleutertijd. Mijn toenmalige kleuterjuf omschreef het een beetje als 'hij knipt met de lijmpot en plakt met de schaar!' Ik hou het er altijd maar een beetje op dat ik toen al veel fantasie en voorstellingsvermogen had. Zoveel zelfs, dat er ooit zelfs overwogen is of ik niet in aanmerking zou komen voor wat men toen noemde 'bijzonder onderwijs'. Dat is er niet van gekomen en met veel horten en stoten heb ik zelfs de MAVO nog doorlopen. Dat ging niet zonder slag of stoot. Want iemand die zoveel fantasie heeft en dromerig is, is vaak ook het mikpunt van pesterijen. Gelukkig had ik ook nog een veilig plekje bij mijn scoutinggroep en binnen het Jeugd Rode Kruis, waar ik veel leuke dingen mee heb mogen maken. Zoals bijvoorbeeld de tweede prijs winnen bij landelijke EHBO-wedstrijden of deelnemen aan de eerste Europese Jamboree in 1994. Overigens waren dit ook de jaren waarin ik voor het eerst kennismaakte met theater en cultuur, wat toen mijn interesse wekte. Regelmatig werkte ik mee met (kleine) culturele projecten vanuit school, bezocht ik theaters en maakte ik kennis met cabaratiers als Youp van't Hek en Herman Finkers. Ook schreef ik veel voor de schoolkrant en was ik daardoor als fotograaf (voor en achter de schermen) betrokken bij de uitvoering van de West Side Story van mijn school in 1996.

Al mijn interesses en eigen wens ten spijt, ben ik na mijn examen begonnen aan de opleiding topt verpleegkundige. Dat was ook de periode dat ik voor het eerst op mezelf ging wonen. Die combinatie was, ook omdat de motivatie er niet echt was geen succes. Later overigens bleek dit wel een goede keuze te zijn geweest, maar dat later... In 1999 liep mijn opleiding stuk. En zonder opleiding of baan moest ik ook mijn eerste appartement verlaten. Een jaar of vier heb ik daarna van plek naar plek geleefd en vanalles geprobeerd om er iets van te maken. Van vuilnisophaler tot werken in een papierfabriek, niks was te gek. Uiteindelijk heb ik toen bij CenterParcs (ik werkte daar in de snackcorner) mijn toenmalige vriendin leren kennen en mijn plekje in Haarlem weer teruggevonden. Ook ben ik inmiddels trotse (alleenstaande) vader van drie prachtige kinderen, die ook weer stuk voor stuk weer talent hebben voor podiumkunsten! Uiteindelijk bleek zelfs de zorg alsnog een gouden greep te zijn en werk ik zelfs sinds 1 februari 2025 op de spoedpost/eerste hulp van het ziekenhuis. Maar wat altijd is gebleven is de fantasie en de wat 'andere' blik op de wereld dan de meeste mensen. Het heeft lang geduurd (lees: een jaar of twintig), maar inmiddels heeft ook dat zijn plek in mijn leven gevonden en ben ik daar zeer tevreden mee. Uiteindelijk heeft me dat ook veel geholpen om in mijn vrije tijd mijn plekje in het theater en in mijn 'hersenspinsels' te kunnen vinden. En hopelijk kan ik veel van jullie nog heel lang verblijden met alles wat ik daarbij verzin en doe. Dus wie weet hopelijk tot ergens in het theater of een andere mooie plek!

Groet,

Patrick.